- QUE PODEMOS APRENDER DO VALOR E A FORTALEZA DOS MÁRTIRES PARA A NOSA VIDA, HOXE?
- QUE RETOS NOS SUSCITANOS O SEU TESTEMUÑO DE FE COMO VICENCIANOS?
- QUE RETOS NOS SUSCITANOS O SEU TESTEMUÑO DE FE COMO VICENCIANOS?
- QUE VALORES PODEN APORTAR ESTAS MÁRTIRES Á SOCIEDADE ACTUAL?
- CALIDADES, COMPROMISOS....
LUMINARIAS DE FE, ESPERANZA E CARIDADE
1. Tratar o tema do martirio na
actualidade é moi difícil, pero para a Igrexa é algo necesario e
imprescindible. A dificultade radica en varias razóns:
- Vivimos nunha sociedade
hedonista, á que lle custa traballo entender o valor do sacrificio e da coherencia.
E aínda que admira ás persoas valentes e consecuentes, esta mirada difícilmente
chega ao nivel da movilización e da imitación.
- Os medios de comunicación non
axudan porque están afeitos fixarse no belo, o forte e o oportuno. Reparan en
algo interesante, pero a modo de flash, sen chegar a profundar, porque
rápidamente unha noticia é tapada pola seguinte.
- Á morte ségueselle
considerando desde unha mirada en contrapunto. Por unha banda, vese como unha
traxedia sen resposta; e por outro, afástase, e ata se trata como un motivo de diversión. Parece
oportuno levar a cabo unha reflexión teolóxica sobre o martirio como elemento
constituínte da fe. Valoralo como unha experiencia positiva e alegre que
permite constatar a presenza do Espírito Santo na Igrexa, á vez que estimula e
anima a vida dos cristiáns.
2. Mártir quere dicir
“testemuña”. Cristo é a primeira testemuña. El mesmo dio: Eu para iso nacín, e para isto vin ao mundo: para dar testemuño de a
verdade (Xn 18,37).
Así o recoñece a primitiva comunidade cando lle
chama: a testemuña fiel (Ap 1,5).
3. Somos fillos dunha Igrexa
martirial que deu testemuño da súa fe desde os seus inicios.
Habendo escoitado
as palabras do Señor: Vós sodes
testemuñas deste (Lc 24, 48), xa Pedro e os
apóstolos foron capaces
de afirmar ante o mesmo Sanedrín que condenara a Xesús:
Testemuñas disto somos nós (Hech 5,
32).
4. En todos os tempos e lugares
existiron e existen mártires por Cristo. Uns deles, con persecución, e outros,
sen ela.
Uns, por manifestar abiertamente a súa fe, e outros, por vivir os
valores do Reino. Os mártires están por encima das tráxicas circunstancias que
lle levaron á morte.
5. FILLAS DA CARIDADE MÁRTIRES
«Son testemuñas da fe cristiá
do século XX que souberon vivir o Evangelio en situacións de hostilidad e
persecución, frecuentemente ata o testemuño supremo do sangue. Estas
testemuñas, especialmente os que afrontaron o martirio, son un signo elocuente
e grandioso que se nos pide contemplar e imitar. Elas mostran a vitalidade da Igrexa;
son para ela e para a humanidade como unha luz, porque fixeron resplandecer nas
tebras a Luz de Cristo. Máis radicalmente aínda, demostran que o martirio é a
encarnación suprema do Evangelio da esperanza» (Xoán Paulo II en Ecclesia in
Europa, 13)
Elas sentíanse felices na súa
vocación. Non tiñan outro obxectivo que gastar a súa vida como Cristo, facendo
o que El fixo: coidar e ensinar aos nenos, curar aos enfermos, socorrer aos
necesitados e facer presente o Reino de Deus Pai no mundo.
- Vivían apaixonadas por Deus e
polos pobres.
- O seu ideal era claro e
perceptible: transparentar a bondade de Deus a todas as persoas, especialmente
aos pobres.
- O seu estilo de vida esixente
e atrayente: comunidade de amor que vive en pobreza, castidad e obediencia.
- A fonte da súa alegría: ser
seguidoras de Jesucristo vivindo as bienaventuranzas en humildad, sencillez e
caridade.
- A súa razón de ser na Igrexa:
continuar a misión de Jesucristo entre os pobres. Este foi o motivo polo que
foron perseguidas.
Aceptaron o martirio
serenamente, convencidas de que é o acto supremo de amor a Jesucristo. Tiveron
presentes na súa memoria e no seu corazón as palabras de Jesús: Perseguíronme a min e perseguiranvos a vós
(Jn 15, 20). Elas non buscaron a morte, non actuaron con imprudencia,
simplemente acolleron o martirio como un don de Deus.
Catro de entre elas, Sor Josefa
Gironés, Sor Lorenza Díaz Bolaños, Sor Martina Vázquez e Sor Josefa Martínez
pediron a Deus a graza do martirio e de poder acoller este don como expresión
de amor total a Jesucristo. As demais sabían con certeza que dando a vida, non
a perdían senón que a gañaban en plenitude. Por iso perdoaron aos perseguidores
e non maldixeron a quen lles deron morte. Fixeron súa a oración de Xesús: Pai, perdóaos porque non saben o que fan.
O motivo da súa morte foi a fidelidade a Jesucristo confesada con valentía como
bautizadas e Fillas da Caridade. Todas morreron confesando a súa fe no Señor
Jesús, cun acto de fe saído do corazón: Viva
Cristo Rei. Antes de morrer perdoaron aos seus inimigos e puxeron a súa
vida en mans de Deus Pai como Jesús, rezando o Padrenuestro. Ante o medo a
morrer dalgunhas, as outras animáronas a dar a vida pola Fe en Xesús, impulsadas
pola forza do Espírito Santo.
As vinte e sete irmás mártires e
a Filla de María que as acompañou ao martirio, serán beatificadas o 13 de
outubro en Tarragona con máis de 500 mártires da Fe. Elas, igual que os demais,
son un reflexo nítido da Luz de Cristo resucitado, mostran a forza do Espírito
na súa vida e na súa morte e poñen de relevo a vitalidade da Igrexa en tempos
de persecución e estimulan a confesar a fe con valentía a todos os bautizados. «Os
mártires non quixeron renegar da propia fe e morreron confesando a Cristo
resucitado.
Onde atoparon a forza para
permanecer fieis? Precisamente na fe, que nos fai ver máis aló dos límites da
nosa mirada humana, máis aló da vida terrea; fai que contemplemos “os ceos
abertos” como di san Esteban e a Cristo vivo á dereita do Pai» (Papa Francisco,
12.V.2013)
6. VIVIRON COMO TESTEMUÑAS VALENTES DA FE E FIRMES NA
CARIDADE
As 27 Fillas da Caridade e
Dores Broseta, laica da Asociación das Fillas de María da Medalla Milagrosa de
Bétera (Valencia), que serán beatificadas cos demais mártires en Tarragona,
viviron totalmente entregadas a Deus para servir a Cristo na persoa dos pobres,
fieis ao Evangelio e ao carisma da Compañía das Fillas da Caridade. Sabían que
calquera día podíase cumprir a profecía de Jesús: Acordádevos da palabra que vos dixen: O servo non é máis que o seu
Señor. Se a min me perseguiron, tamén vos perseguirán a vós (Xn 15,20).
Vendo vir a persecución, rezaron con fe e buscaron a forza da Eucaristía que as
preparou para ser Testemuñas da Fe, a Esperanza e a Caridade. Foron acusadas,
apresadas e condenadas a morte por seren Fillas da Caridade dedicadas a sanar,
curar, educar, acoller, orientar e facer o ben como Xesús de Nazaret. As súas
fichas de fusilamiento póñeno de relevo. Non había ningunha implicación
política, foron perseguidas pola súa condición de mulleres consagradas a Deus,
por celebrar a Misa clandestinamente nos seus respectivos refuxios ou por
desexar recibir a Eucaristía e poñerse en camiño para conseguilo. Unhas
desenvolveron a súa misión como educadoras, outras como enfermeiras e bastantes
como traballadoras sociais en casas de Misericordia, Beneficencia e Asilos.
Todas pasaron pola vida facendo o ben en seguimiento de Jesucristo. Vivían en
comunidade fraterna; xuntas rezaban e programaban a súa misión, xuntas revisaban
a súa vida para parecerse cada día un pouco máis a Jesucristo; xuntas vivían o
perdón e a reconciliación e xuntas propoñíanse ser TESTEMUÑAS DE FE E CARIDADE.
Alentadas pola forza do amor de Deus e das súas Irmás de comunidade afrontaron
a morte violenta por causa da Fe.
Sobre os mártires españoles da Congregación da Misión do s. XX. MÁRTIRES VICENTINOS.
No hay comentarios:
Publicar un comentario