DEPARTAMENTO DE PASTORAL COLEXIO LA INMACULADA (MARÍN)
Nun mundo cheo de interrogantes e de crise e porque estamos chamados a vivir de acordo con aquilo que cremos, queremos anunciar, de modo renovado, a novidade transformadora da Boa Nova de Xesús a toda a comunidade educativa, dende o carisma vicenciano, coma proxecto de vida persoal e comunitario, e coma un compromiso pola xustiza e cos máis pobres.
Cando se impón a cinza, realízase marcando o sinal da cruz. Durante as cinco semanas que dura a Coresma, imos tratar cinco actitudes negativas que nos restan, que nos quitan, que nos fan perder. Actitudes como poden ser a apatía, a violencia, o egoísmo, o exceso de ruído ou a falta de compañeirismo. Ao recibir a imposición da cinza imos pensar no negativo que nos baleira, que nos dana, que nos afasta de Deus e imos transformalo mediante a cinza en algo positivo, o algo que suma que engade, que transforma o negativo en positivo. Xesús a través destes símbolos, xestos, celebracións, faise presente nas nosas vidas para axudarnos a ser mellores e polo tanto máis felices. E simbólico é tamén o uso da auga que purifica, que limpa, que insta á conversión e á transformación. Isto é o que tratamos de mostrar aos máis cativos do cole, nunha linguaxe que eles entenderan. FOTOS CELEBRACIÓN CORESMA 2013: IMPOSICIÓN CINZA E RITO DA AUGA (PARA VISUALIZALAS TODAS, PREME NO ENLACE ANTERIOR)
Flp 3, 17-4, 1: El transformará a nosa condición humana, segundo o modelo da súa condición gloriosa.
Lc 9, 28b-36: Naquel tempo, Xesús levou a Pedro, a Xoán e a Santiago ao alto dunha montaña, para orar. E mentres oraba, o aspecto do seu rostro cambiou, os seus vestidos brillaban de brancos.
O relato da "Transfiguración de Xesús" foi desde o comezo moi popular entre os seus seguidores. Non é un episodio máis. A escena, recreada con diversos recursos de carácter simbólico, é grandiosa.
Os evanxelistas presentan a Xesús co rostro resplandeciente mentres conversa con Moisés e Elías.
O tres discípulos que o acompañaron até o cume da montaña quedan sobrecogidos. Non saben que pensar de todo aquilo. O misterio que envolve a Jesús é demasiado grande. Marcos di que estaban asustados.
A escena culmina de forma estraña: «Formouse unha nube que os cubriu e saíu da nube unha voz: Este é o meu Fillo amado. Escoitádeo». O movemento de Xesús naceu escoitando a súa chamada. A súa Palabra, recollida máis tarde en catro pequenos escritos, foi procreando novos seguidores. A Igrexa vive escoitando o seu Evanxeo.
Esta mensaxe de Xesús, atopa hoxe moitos obstáculos para chegar até os homes e mulleres do noso tempo. Ao abandonar a práctica relixiosa, moitos deixaron de escoitalo para sempre. Xa non ouvirán falar de Jesús se non é de forma casual ou distraída.
Tampouco quen se achegan ás nosas comunidades cristiás poden apreciar facilmente a Palabra de Xesús. A súa mensaxe pérdese entre outras prácticas, costumes e doutrinas. É difícil captar a súa importancia decisiva. A forza liberadora do seu Evanxeo queda ás veces bloqueada por linguaxes e comentarios alleos ao seu espírito.
Con todo, tamén hoxe, o único decisivo que podemos ofrecer os cristiáns á sociedade moderna é a Boa Noticia proclamada por Xesús, e o seu proxecto dunha vida máis sa e digna. Non podemos seguir retendo a forza humanizadora do seu Evanxeo.
Habemos de facer que corra limpa, viva e abundante polas nosas comunidades. Que chegue até os fogares, que a poidan coñecer quen buscan un sentido novo ás súas vidas, que a poidan escoitar quen viven sen esperanza.
Habemos de aprender a ler xuntos o Evanxeo. Familiarizarnos cos relatos evangélicos. Pornos en contacto directo e inmediato coa Boa Noticia de Xesús. Nisto habemos de gastar as enerxías. De aquí empezará a renovación que necesita hoxe a Igrexa.
Cando a institución eclesiástica vai perdendo o poder de atracción que tivo durante séculos, habemos de descubrir a atracción que ten Xesús, o Fillo amado de Deus, para quen buscan verdade e vida. Dentro de poucos anos, darémonos conta de que todo nos está empuxando a pór con máis fidelidade a súa Boa Noticia no centro do cristianismo.
Nesta segunda semana, despois de recibir a invitación a escoitar e escoitarnos, a Palabra convídanos a buscar. Hai que buscar. Buscar con profundidade. Buscar con sentido. Adoptar como actitude vital a procura, o non quedarnos contentos co que temos e en como están as cousas. Non debemos caer na tentación de Pedro e dicir "que ben se está aquí" ou "como a min iso non me toca!" porque aos crentes nada do que acontece nos é alleo, nada.
Esta segunda semana somos convidados a buscar, dentro e fóra de nós, para outros e para nós, atoparnos e deixarnos atopar polos outros e polo Outro con maiúsculas que sempre está a nos esperar, que non se cansa de saír ao noso encontro, que non se esgota de atoparnos demasiadas veces conformes e conformistas co que vemos, vivimos e perpetuamos. Busquemos, transfigurémonos!
Para o meu traballo persoal:
- Despois de ler as lecturas deste segundo domingo de Coresma, que din? Que me din? Que din de min?
- Se boto unha ollada á miña vida persoal, que necesito buscar na miña vida e na vida que me rodea? Que me impide saír a buscar o que máis necesito? Por que?
- Nesta Coresma, que aspectos da miña vida persoal creo que debería transfigurar, mover, converter, limpar, cambiar? Que busca Deus na miña vida?
Para a miña oración persoal:
Búscame, móveme, convérteme, Señor.
Se o meu paso é errante, búscame, móveme, convérteme, Señor.
Se a miña fe é débil, móveme, feixe que busque, convérteme, Señor.
Se a miña mente é estéril, búscame, móveme, convérteme, Señor.
Se as miñas mans son rudas, búscame, móveme, convérteme, Señor.
Se os meus ollos son feroces, búscame, móveme, convérteme, Señor.
Se a miña lingua é cruel, búscame, móveme, convérteme, Señor.
Se a miña confianza en min mesmo e en Ti é débil,
búscame, móveme, convérteme, Señor.
Se a miña forza de vontade me mantén inerte,
fai que me levante, busque e me busque, Señor.
Búscame, móveme, convérteme, Señor,
e serei o que, realmente, son. Amén
Na nosa Provincia de Xixón, o día de hoxe, 18 de febreiro, ten un significado especial porque as irmás comezaron o seu labor misioneiro en Guinea Ecuatorial. Na actualidade temos dúas comunidades alí implantadas, é o lugar onde está a maior cantidade de bolsas de estudo. Queremos ter presente na nosa oración ás Fillas da Caridade e misioneiros que viven na Comunidade de Mokom e a Comunidade de Mikomesegn onde comparten a súa vida cos máis empobrecidos, as súas esperanzas, os seus retos e ilusións.
A Coresma é un dos tempos en que máis urxentemente somos invitados a confrontar día tras día a nosa vida coa Palabra de Deus, para renovarnos, reciclarnos e renacer cara á Pascua. A Coresma esixe recoñecernos no camiño que conduce á VIDA con maiúsculas e, ao mesmo tempo, confesarnos necesitados de renovación, reciclaxe e conversión constantes, de afondar nas pegadas de Aquél que deu a súa vida por amor. Queremos dedicar tempos específicos para ver que necesitamos renovar en nós mesmos, no noso ámbito, nas nosas relacións, nos nosos afectos, nas nosas loitas internas e nos nosos proxectos. Tamén sería bo ter tempos e espazos para reciclarnos, para converternos de corazón, para pasar páxina e cambiar algunhas cousas que, en nós fundamentalmente, e cos outros necesitan un cambio de dirección, de perspectiva, de orientación. Por último, neste camiño cara á Pascua, cara á VIDA pídesenos este ano renacer, volver empezar, redescubrir experiencias, apostas, opcións e accións que quizais o tempo e a rutina enterraron pero que necesitamos desvelar para que o noso corazón siga tendo razóns para esperar e para crer, para crer e confiar, para confiar e apostar novamente por todo aquilo que conduce á VIDA.Cada un de nós ha de poñerse fronte á Palabra, fronte ao Deus da VIDA e fronte a si mesmo, para escoitar e dicirnos: Renóvate, recíclate, renace... VIVE!
Aínda que xa hai tempo desta convivencia, estas fotos chegáronme recentemente. Déixovolas aquí para que vos renove as ganas de seguir dando VIDA ao voso redor... Ánimo!!!
Cada
día atopamos noticias relacionadas con odios, inxustizas, medos, feridas, guerras... Cara a onde levamos as nosas vidas?
Debemos
cambiar o noso modo de vida. Por que non obramos como nos ensina Xesús no Evanxeo? Por que non comportarnos con amor e xenerosidade cos demais? Hai que construír un mundo de PAZ.
Aquí aparecen reflectidos os nosos compromisos de paz. Cada curso, o seu, plasmado con imaxinación nun paraugas que simboliza o mundo no que queremos vivir.
Sexamos construtores de paz e fagamos VIDA os nosos compromisos!!!!
